Hmm… może dzisiejszy tytuł wpisu Was zaskakuje, ale myślę że jest odpowiedni do tematu. Chce napisać parę słów o motywacji. Często nie zdajemy sobie sprawy jaki to istotny czynnik naszego działania. W każdej dziedzinie i sytuacji, a zwłaszcza w procesie zdrowienia. Niedawno zostałam poproszona przez bliską przyjaciółkę o nauczenie korzystania ze smartfonu. Zapytacie cóż w tym dziwnego? Otóż, Ewa jest osobą której jakiś czas temu stuknął jak to mówią siódmy krzyżyk, a mimo tego to niezwykle młoda duchem kobieta. Bardzo otwarta i życzliwa, mocno wierząca w to że jeśli się czegoś bardzo pragnie – to nie ma rzeczy niemożliwych.  Jest dla mnie inspiracją i potwierdzeniem na to, jak wiele zależy od motywacji. Zaledwie jeszcze w marcu leżała w szpitalu przykuta do łóżka, bez możliwości poruszania się, problemem była nawet zmiana pozycji, obrócenie się na drugi bok. Jak mi mówiła, miewała chwile gdy jej optymizm gdzieś pryskał, ale nie pozwalała sobie by trwało to długo. Zdawała sobie sprawę, że jeśli sama od siebie czegoś nie zrobi i biernie będzie czekać na rezultaty leczenia – to nawet najlepsze lekarstwa nie pomogą. Codziennie, mozolnie sama masowała swoje nogi i inne części ciała, ćwiczyła wsłuchując się w swój organizm, a przede wszystkim wierzyła, że jej trud i pomoc lekarzy zakończą się sukcesem. Mimo że rokowania nie były dobre, dzisiaj znowu porusza się na własnych nogach. Na razie to niewielkie odcinki – ale pierwsze, najtrudniejsze kroki ma już za sobą.

Podobne podejście ma do wszystkiego. Choć z racji stanu zdrowia i wieku nie raz musi innych prosić o pomoc, to wciąż emanuje z niej silna wola życia, jego ciekawość i otwarty umysł, chęć uczenia się. Myślę, że właśnie ta chęć poznawania, zachwycania się światem, umiejętność nie poddawania się w różnych niekomfortowych sytuacjach, wiara że zawsze możemy się podnieść – jest kluczowa i bardzo potrzebna wszystkim, zwłaszcza nam, borykającym się z chorobą. Trzeba sobie uzmysłowić, że naprawdę wiele zależy ode mnie samego. To jakie mam myśli w głowie – to tylko moja sprawa i ode mnie zależy jakie one będą. Jeśli wciąż będę się bała, otaczając czarnymi myślami – to faktycznie, jak mówi Ewa – nie pomoże nawet najlepsze lekarstwo, bo ja sama, mój cały organizm nie będzie chciał go przyjąć. Znajdźmy więc czas dla siebie. Polubmy i bądźmy dla siebie dobrzy. Wsłuchajmy się w swoje myśli…a jeśli zauważymy, że są odbierające nam chęć do życia – zmieńmy to! Tyle naprawdę możesz zrobić. Spróbuj i zobacz jak wypięknieje Twój świat! I nie mów nigdy, że jesteś za stary, albo że coś jest niemożliwe do zrobienia, osiągnięcia. Nawet tak nie myśl! Pomyśl jak wiele zależy od Ciebie…i zrób to o czym marzysz! Trzymam za Ciebie (i siebie) kciuki!