Dziś chciałam Wam powiedzieć o czymś, co nadal jest dla wielu tematem tabu: strach… według mnie – przyczyna naszych niepowodzeń, braku wiary we własne siły i możliwości… A  także realna przeszkoda w procesie zdrowienia.

Gdy wracam pamięcią do chwili gdy usłyszałam diagnozę : rak – przypominam sobie że jego odczuwanie wysunęło się na pierwszy plan i towarzyszyło mi przez długi czas.           Szczerze mówiąc, towarzyszył by mi pewnie do dziś gdyby nie ( wrodzona chyba) przekora i brak zgody na otaczającą rzeczywistość.                                         Rzeczywistość pacjenta polskiej służby zdrowia.

Moja ponad roczna wędrówka po medykach różnej specjalności zakończona we wrześniu 2011r. sugestią pani docent w gliwickiej Klinice – bym poszukała dobrego psychiatry, gdyż “wmawiam sobie chorobę”. Potem raptem po czterech miesiącach w styczniu 2012r. diagnoza rak i retoryczne pytanie pani onkolog : dlaczego tak późno? Oraz sugestia, że może zbyt późno… A przecież miałam wiele objawów, które mogły nasunąć w odpowiednim czasie podejrzenia, że dzieje się coś niedobrego. Towarzyszące mi uczucie ciągłego zmęczenia i ból ręki (nie będący skutkiem uszkodzonego kręgosłupa szyjnego), co prawda były objawami niespecyficznymi, podobnie jak zaciemnienie skóry tworzące charakterystyczny “niby dekold w serek” –   były jednak objawami znanymi przecież nawet studentom medycyny( o czym przekonałam się podczas moich pobytów w Klinice) a zwiodły lekarzy których spotkałam na swej drodze w tamtym czasie. Podobnie jak badanie mammograficzne. Bardzo mnie zabolał zarzut, że zgłaszam się “zbyt późno” – bo szukałam przyczyn swego dziwnego, złego samopoczucia z dużą determinacją. Zrobiłam na własną rękę wiele badań.Pukałam do wielu drzwi… Ale taka jest nasza służba zdrowia. Właściwie ze “służbą” już nie ma wiele wspólnego(choć zdarzają się jeszcze lekarze i pielęgniarki z powołania) powinno się raczej używać terminu: usługi medyczne.                 Nie chcę też Wam opisywać całej tej mojej trudnej drogi przez wszystkie cykle chemioterapii, mękę i ból poparzonego ciała podczas naświetlań.                                     Chcę powiedzieć, że najgorszą rzeczą w tym wszystkim był strach.                          Strach, przed bólem, bezsilnością i śmiercią.

Strach, że lekarz który przekazał mi diagnozę ma rację, że jest już za późno.                  Za późno na leczenie. Za późno na wyzdrowienie. Za późno na życie…                            Polski pacjent onkologiczny przeważnie nie ma dostępu do psychoonkologa, nie otrzymuje pomocy psychologicznej. Tak było i ze mną.                                                          A myślę, że szkoda. Mówię to z własnego doświadczenia.                                             Widziałam wiele przez te ostatnie dwa lata.                                                                     Analizując historie różnych ludzi(młodych i starych,z rakiem bardziej i mniej złośliwym,kobiet i mężczyzn) zauważyłam, że pacjenci u których nie było widać lęku … zdrowieli szybciej i “chorowali łagodniej” niż inni…

W moim przypadku przełom nastapił również wtedy, gdy sobie to uświadomiłam.               Gdy w swym sercu gorąco zapragnęłam wyzdrowieć. A w głowie “zrobiłam porządek” – wyrzuciłam strach i przestałam  “ślepo wierzyć lekarzom”.                                                    Gdy zdałam sobie sprawę, że każdy z nas jest inny,                                                           że pani doktor nie jest Panem Bogiem, i że może się mylić…                                                A  już na pewno, że nie ma prawa decydować o tym czy wyzdrowieję,                                 o długości mojego życia. Te kwestie nie leżą w jej kompetencjach.                                   O tym wie tylko dobry Bóg. I albo zrobię wszystko, by Mu w tym pomóc,                       albo pozwolę sobie nadal na paraliżujący, odbierający chęć życia strach…                           Od tamtej pory przestałam się bać. I nie są to puste słowa.                                          Wiem, ze kiedyś umrę. Jak każdy.                                                                             Czasami boję się bólu. Jak każdy.                                                                                          Ale już nie jestem bezsilna bo nie pozwalam sobie na to,                                                   by strach grał pierwsze skrzypce, by zdominował moje życie.                                               Żyję z pasją. Cieszę się każdą chwilą.                                                                  Pozwalam sobie też na chwile słabości, na dopieszczanie siebie samej.                            Zwolniłam. Czasem się nawet zatrzymuję i oglądam wstecz. Ale nie na długo.       Szkoda czasu. Trzeba wychodzić naprzeciw Przyszłości.                                              Trzeba być. Tu i Teraz.                                                                                                           Z uśmiechem. Z radością. Z przebaczeniem.                                                                 Tylko Ty decydujesz jakie myśli rodzą się w Twojej głowie,                                     jakie uczucia nosisz w sercu! …                                                                                            Ja już to wiem!                                                                                                                     W mojej głowie i sercu już nie ma miejsca na strach!                                                             Gdy zrozumiałam, że moje życie będzie dopiero prawdziwe bez lęku –                           wszystko stało się łatwiejsze do realizacji.                                                                              …I nawet wyniki laboratoryjne się poprawiły…